Η κοιλιά και η θηλιά

Εδώ και αρκετούς μήνες προετοιμάζουμε με την ερασιεχνική θεατρική ομάδα Μαλλιά Κουβάρια την ΘΗΛΙΑ του Γ. Σκούρτη. Βιώσαμε θεαματικές απουσίες, αναπαντεχες εκπλήξεις, συνέπειες και ασυνέπειες. Οι πρόβες έκαναν κοιλιά και σταδιακά άρχισε να διαγράφεται το φάσμα της κατάρρευσης μιας πραγματικά φιλόδοξης προσπάθειας. Τουλάχιστον στα μάτια μου η μόνη προοπτική φάνταζε να είναι ο γκρεμός.
Υπήρξαν και άλλοι που έπαιξαν διελκυστίνδα με την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Υπόγειες εντάσεις, εκνευρισμός, αδιαφορία και απλή διεκπεραίωση εναλλάσονταν με ευφάνταστο παίξιμο και...ιδού εγένετο χάος!
Και έτσι το νερό κύλησε στο κακοτράχαλο αυλάκι με τις πρόβες να συνεχίζονται ασθμαίνοντας.
Σήμερα 4 μέρες πριν την παράσταση η πρόβα έσφυζε από φως και δόσιμο.
Σήμερα είδα στα βουρκωμένα μάτια της Βαρβάρας (η ακατάβλητη σκηνοθέτης μας) την πίστη και την αφοσίωση.
Σημερα κατάλαβα ότι υπάρχει μέσα μας μια φωτεινή περιστρεφόμενη σφαίρα, κάπου ανάμεσα στην κοιλιά και την καρδιά μας, πίσω από την κόρη των ματιών μας, που συντηρεί την πείνα, τη φλόγα και την έκρηξη. Και είναι ικανή να ποτίσει με φως το σκοτάδι.
Χαίρομαι που είχα λάθος, που η κοιλιά δεν έγινε θηλιά, που απόψε ξεδιψάσαμε στην άκρη μιας αυγής. Έστω και αν το σκοτάδι δεν το εξοντώσαμε απόλυτα.
Η αυλαία θα ανοίξει το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στην Κω.


Τον τίτλο του κειμένου τον χρωστώ στον φίλο Ηλία Σβύνο.