Φωτογραφία

Είναι από τις ώρες εκείνες που το τηλέφωνο δεν πρέπει να χτυπήσει ούτε και το κουδούνι της πόρτας.
Θέλω να κοιμηθώ και να δω εκείνο το όνειρο που με καταπίνει ο γέρος μάγος.
Η παλάμη μου ιδρώνει όταν τη σκέφτομαι αλλά τελευταία αγκαλιάζω μόνο φαντάσματα.
Όταν χαμογελάω φαίνονται τα αγριεμένα δόντια μου.
Αυτολογοκρίνομαι, ψιθυρίζω και λουφάζω.
Θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να ακουστούν κραυγές και σήμαντρα.
Μια φωνή καμιά φορά είναι αρκετή να σε γυρίσει προς τα πίσω.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω.
Οι φλέβες στο λαιμό μου γίνονται μεταλλικές και άκαμπτες.
Τα μέλη μου λιώνουν σαν τον ψευδάργυρο.
Η μουσική του Miles Davis στα ηχεία...ΠΑΥΣΗ

φλας!

123-5-3

Στο blog του Shades πληροφορήθηκα για ένα ενδιαφέρον blogοπαίχνιδο, σχετικό με την παράθεση ενός αποσπάσματος από ένα βιβλίο που βρίσκεται πλησιέστερα σε εμάς. Ανταποκρίνομαι και παραθέτω:

" Βρισκόμασταν μπροστά σε μια κατάσταση εθνικής ανάγκης, και έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις, είτε ήταν αυτές καλές είτε λαθεμένες. Έπρεπε να τις πάρουμε, και μάλιστα γρήγορα. Έτσι και έγινε σε πολλές περιπτώσεις." (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ΚΕΙΜΕΝΑ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μια τυχαία επιλογή, βάσει και των κανόνων του παιχνιδιού, μπορεί να συσχετιστεί τόσο άμεσα με την επικαιρότητα και να περιγράψει - αποκομμένη από το υπόλοιπο νοηματικό πλαίσιο του κειμένου - πρακτικές του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος νομίζω, και μάλιστα του πλέον άμεσου.
Παραβαίνοντας τους όρους του παιχνιδιού, δεν μπορώ να μην παραθέσω μια μικρή συνέχεια του κειμένου:

" Δεν έχουμε ακόμη κάνει συνολικό απολογισμό της κινητοποίησης, και σίγουρα σε οικονομικούς όρους ο απολογισμός αυτός δεν μπορεί να είναι θετικός. Ήταν όμως θετικός σε όρους ιδεολογικής κινητοποίησης, στο βάθεμα της συνείδησης των μαζών.".

Και αυτό μπορούμε να το μετατρέψουμε σε διαρκές ζητούμενο!

Ταυτότητα

Αυτό που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται σαν τον πραγματικό του εαυτό – ή που είναι ενδεχομένως ο πραγματικός του εαυτός – είναι πάντα απολύτως συνειδητό; Είναι ταυτόσημο με την βιωμένη εμπειρία; Εντοπίζεται εναργέστερα στην ιδεατή εικόνα του εαυτού μας; Αποκρυσταλλώνεται με διαύγεια στις επιθυμίες και τα όνειρά μας; Πραγματώνεται με απόλυτη αντικειμενικότητα στη φαντασία μας;
Ο άνθρωπος είναι σαν το ρόδι, με χιλιάδες, άπειρους σπόρους έτοιμους να ξεχυθούν στο σύμπαν και να το φωτίσουν ανεξίτηλα με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, από το βαθύ μελανό του αίματος μέχρι το λευκό της άγνοιας και της αγνότητας.
Ένα ρόδι που σκάει είναι ο ειλικρινής, ο ελεύθερος άνθρωπος!

Παράλογο; Όχι, άρα λογικό.

Προβάλλεται τον τελευταίο καιρό μια διαφήμιση που αποτελεί χαρακτηριστικό περιστατικό που επιβεβαιώνει το πόσο πολύ το παράλογο έχει αναδειχτεί σε βασικό φορέα νοήματος, σκέψης και επικοινωνίας.
Ο παθιασμένος παρουσιαστής αναρωτιέται αν έχουμε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τα παπούτσια ελλήνων αστέρων του μπάσκετ.(δεν γίνεται λόγος για απόκτηση ίδιων παπουτσιών, πράγμα που θα ήταν και εξαιρετικά απλό άλλωστε, αλλά για απόκτηση αυτών των ίδιων των παπουτσιών).
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο γελοία επιθυμία
1ον : ποιος μου εξασφαλίζει ότι θα είναι στο νούμερο μου
2ον : γιατί να θέλω να αποκτήσω τα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου
3ον : ιδίως μάλιστα όταν αυτά ανήκουν σε έναν αθλητή άρα θα είναι τίγκα στον ιδρώτα
4ον : γιατί θα πρέπει να παθιαστώ τόσο με την προοπτική απόκτησης ενός ζευγαριού παπούτσια (αν και αυτό είναι τελικά ζήτημα ιεράρχησης των προσωπικών αναγκών του καθενός και περί ορέξεως...).
Για να αρθούν οι όποιες παρεξηγήσεις, οι οποίες δεν θα ήταν και καθόλου κολακευτικές για τον γράφοντα, προφανώς και η διαφήμιση δεν κάνει λόγο για τα παπούτσια των αθλητών αυτά καθεαυτά. Ο εκφερόμενος λόγος παρ' όλα αυτά καθόλου δεν υπολείπεται σε παραλογισμό. Ένας παραλογισμός που, ακόμα και αν γίνεται αντιληπτός, δεν του αποδίδεται παρά ελάχιστη σημασία.
Κάπως έτσι αναδεικνύεται μια πίπα σε μείζον πολιτικό γεγονός, διασκεδάζουμε με ανθρώπους που πριν από λίγο τους θεωρούσαμε προσωποποίηση της αθλιότητας, αναγορεύουμε αγίους αυτούς που πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο, υποθηκεύουμε το σπίτι μας για να πάρουμε αυτοκίνητο (γιατί άραγε δεν αγοράζαμε εξαρχής ένα τροχόσπιτο;).
Λέγεται ότι όταν μιλάμε στον θεό προσευχόμαστε, ενώ όταν μας μιλάει ο θεός πάσχουμε από σχιζοφρένεια. Τα όρια της τρέλας και του παράλογου μοιάζουν πάντως να διευρύνονται διαρκώς.
Έτσι κάποια στιγμή κάτω από έναν λαχανί ουρανό, περιμένοντας τη γυναίκα μου να γυρίσει από τον μπαρμπέρη που πήγε να ξυρίσει το μουστάκι της θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος με τον φίλο μου που έχει τα μεγαλύτερα βυζιά. Και όλα θα μοιάζουν να είναι σε τάξη και αγγελικά πλασμένα.

Μπλουμ!

Ακόμα ένα βότσαλο στη λίμνη. Η παρέα μεγάλωσε. Άλλες φορές με μια φωτογραφία, άλλες με φωτοκείμενα και άλλες με κείμενα θα αφήνω τα χνάρια μου σε μια πολυφασματική πραγματικότητα. Η ζωή έχει πολλά παραθύρια και είναι μεθυστική. Εβίβα και καλώς σας βρήκα!

Απέναντι από μια ήπειρο

Απέναντι από μια άλλη ήπειρο, απέναντι από έναν διαφορετικό πολιτισμό και με φυσικό σύνορο την αεικίνητη αρμύρα δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς το μεγαλείο της διαφορετικότητας και το παράλογο της σύγκρουσης.
Μια παραλία με σπασμένα και σκόρπια βράχια σε διαφορετικά μεγέθη και σχήματα, συνταιριασμένα αρμονικά και καταλαμβάνοντας το καθένα το δικό του μετερίζι μπορεί να αποτελέσει ένα κάποιο μονοπάτι.
Πόσο βαρετή θα ήταν άραγε αυτή η παραλία αν η λίθινη πλάκα ήταν ενιαία και ομοιόμορφη;