Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Βρέχει 2

Τα μάτια μου ρουφάνε το τίποτα και οι βρεγμένοι δρόμοι το τραγουδάνε γρατσουνώντας μινοράκια σε σκουριασμένα σύρματα.
Στους μικρούς νερόλακους αργοπεθαίνουν διστακτικά λαμπιόνια γιορτινής μελαγχολίας.
Ο κοσμικός φωτογράφος παρακολουθεί την περιπλάνηση, απαθανατίζοντας τη φωτιά που καίει ακόμα.
Μια βόλτα στον υγρό και άδειο τόπο μου με συνοδοιπόρο την έκρηξη.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Βρέχει 1


Ένα μήνα τώρα βρέχει. Ο δρόμος γυαλίζει όπως ένας αμείλικτος καθρέφτης που επιμένει να επικεντώνεται στις ρυτίδες του λαιμού ντάλα μεσημέρι. Ο ιδρώτας στέκεται σ' αυτές τις χαραμάδες της ζωής. Διάφανο αίμα και πικρό φαρμάκι του χρόνου. Όσο βρέχει τόσο πονάω, γιατί η βροχή αντί να ξεπλένει, πλουτίζει τα δάκρυα μου. Η μάσκα που φοράω είναι από χαρτί που σιγά σιγά λιώνει. Κάθε σταγόνα είναι και μια βουρδουλιά που παίρνει την κόκκινη και την πράσινη μπογιά. Μόνο το γκρίζο και το μαύρο αντέχουν στη διαβρωτική εμμονή του νερού. Το νερό τρέχει στα σκονισμένα τζάμια των παραθύρων και τα κάνει να μοιάζουν με κάγκελα. Στον βρεγμένο δρόμο περπατάω πάνω στα βήματα μου. Τρέχω αλλά δεν μπορώ να τους ξεφύγω. Οι σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν. Είναι χοντρές και ειρωνικές. Επιμένουν να ποτίζουν τις ρυτίδες μου. Και εγώ να μην μπορώ να στεγνώσω!

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Επέτειος

Ένας χρόνος στην blogόσφαιρα και 22 κείμενα. Η αρχική πρόθεση ήταν να φιλοξενούνται σε μια ισορροπημένη σχέση φωτογραφίες και κείμενα. Ο λόγος τελικά υπερίσχυσε. Επίσης, αυτό που κατάλαβα είναι ότι πραγματικά υπάρχουν σκέψεις, μνήμες, γεγονότα που σε προκαλούν να μιλήσεις για αυτά με αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια και αυτές είναι οι στιγμές που το λευκό πλαίσιο του κειμενογράφου στιγματίζεται από μαύρα σημαδάκια που αναπνέουν γεμάτα ζωή και νόημα.
Το θαύμα της κάθε καινούργιας μέρας προσφέρει άπειρα ερεθίσματα για σκέψη και για συναισθημα. Θέλω να συνεχίσω να κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά και τις φωνητικές μου χορδές παλλόμενες.
Στο ιστολόγιο θα συμβούν ενδεχομένως κάποιες αλλαγές που θα το καταστήσουν πιο ειλικρινές και συμβατό με το περιεχόμενο του - τουλαχιστον σε επίπεδο τίτλου. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρες. Όταν διαμορφωθούν θα πάρουν τη θέση τους.
Ευχαριστώ πραγματικά τους φίλους που επισκέφθηκαν το ιστολόγιο και επιπλέον γιατί με τα δικά τους κείμενα πλούτισαν και τη σκέψη μου και την ευαισθησία μου.
Άντε, και εις άλλα με υγεία!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Απουσίες.

Ο μικρός Αλέξανδρος είναι απών. Εγώ, εσύ, εμείς; Είμαστε παρόντες; Πολύ ή λίγο;
Για κοίταξε προσεκτικά το σώμα σου. Πρέπει να αισθάνεσαι ένα κάψιμο. Στο δικό σου αίμα στέκεσαι. Δεν μπορεί να μην κουβαλάς και συ μια πληγή από σφαίρα.
Εγώ κοιτώ τη δική μου πληγή. Πότε έγινε;
6 Δεκεμβρίου 2008...
πέρυσι...
πριν 10 χρόνια...
αύριο...
Οι πληγές και οι σφαίρες θα πολλαπλασιάζονται όσο επιμένουμε να ζούμε στο σύμπαν που ορίζει ο μικρόκοσμος του ατομικού μας συμφέροντος.
Το προσκλητήριο της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δε σηκώνει άλλους απόντες.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Πολλή ησυχία!

Τελικά δεν με βρίσκεις πουθενά! Όσο ήταν οι πρόβες για την παράσταση ζούσα σε ένα παροξυσμό που δεν μου επέτρεπε ούτε να ανασάνω. Και παραπονιόμουν. Δικαίως. Ήταν εξοντωτικό. Τώρα οι πρόβες τελείωσαν, η παράσταση έγινε και πήρα τον χρόνο για να χαλαρώσω λίγο. Και χαλάρωσα. Λίγο. Και τώρα τι; Η πόλη νεκρή, το φλέρτ πεθαμένο. Πολλή φορμόλη.Στη σκέψη, στη συμπεριφορά, στην πράξη.
Μου λείπουν οι καινούργιοι άνθρωποι, οι καινούργιες εικόνες, οι καινούργιοι δρόμοι. Δουλειά, δουλειά, δουλειά - δε λέω - είναι σημαντικό, ειδικά στις μέρες μας. Αλλά μόνο αυτό; Ο φόρτος εργασίας δεν μου επιτρέπει να την κάνω εύκολα για ταξιδάκι. Έχω χάσει τη διάθεση να φωτογραφίσω, έχω χάσει τη διάθεση να γράψω. Και αισθάνομαι ότι η ζωή που με καίει περνάει κάπου δίπλα μου. Όχι όμως από πάνω μου.
Κούραση, γκρίνια.
Απραξία, γκρίνια.
Σου το είπα. Δεν με βρίσκεις πουθενά!
Αλλά τι να κάνω!
Θέλω λίγο θόρυβο γαμώ το.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Η κοιλιά και η θηλιά

Εδώ και αρκετούς μήνες προετοιμάζουμε με την ερασιεχνική θεατρική ομάδα Μαλλιά Κουβάρια την ΘΗΛΙΑ του Γ. Σκούρτη. Βιώσαμε θεαματικές απουσίες, αναπαντεχες εκπλήξεις, συνέπειες και ασυνέπειες. Οι πρόβες έκαναν κοιλιά και σταδιακά άρχισε να διαγράφεται το φάσμα της κατάρρευσης μιας πραγματικά φιλόδοξης προσπάθειας. Τουλάχιστον στα μάτια μου η μόνη προοπτική φάνταζε να είναι ο γκρεμός.
Υπήρξαν και άλλοι που έπαιξαν διελκυστίνδα με την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Υπόγειες εντάσεις, εκνευρισμός, αδιαφορία και απλή διεκπεραίωση εναλλάσονταν με ευφάνταστο παίξιμο και...ιδού εγένετο χάος!
Και έτσι το νερό κύλησε στο κακοτράχαλο αυλάκι με τις πρόβες να συνεχίζονται ασθμαίνοντας.
Σήμερα 4 μέρες πριν την παράσταση η πρόβα έσφυζε από φως και δόσιμο.
Σήμερα είδα στα βουρκωμένα μάτια της Βαρβάρας (η ακατάβλητη σκηνοθέτης μας) την πίστη και την αφοσίωση.
Σημερα κατάλαβα ότι υπάρχει μέσα μας μια φωτεινή περιστρεφόμενη σφαίρα, κάπου ανάμεσα στην κοιλιά και την καρδιά μας, πίσω από την κόρη των ματιών μας, που συντηρεί την πείνα, τη φλόγα και την έκρηξη. Και είναι ικανή να ποτίσει με φως το σκοτάδι.
Χαίρομαι που είχα λάθος, που η κοιλιά δεν έγινε θηλιά, που απόψε ξεδιψάσαμε στην άκρη μιας αυγής. Έστω και αν το σκοτάδι δεν το εξοντώσαμε απόλυτα.
Η αυλαία θα ανοίξει το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στην Κω.


Τον τίτλο του κειμένου τον χρωστώ στον φίλο Ηλία Σβύνο.



Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Tribute

" όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει"
Θανάσης Παπακωνσταντίνου "αερικό"

Μετά από ένα βράδυ με πολύ μουσική, κάμποσο σινεμά, διαδίκτυο,

μετά από σκέψεις που γεννάει η σύμβαση, η αποδοχή και η άρνηση,
μετά από συναισθηματικούς ακροβατισμούς...

Επειδή οι ψυχές πολλές φορές χωρίζονται αλλά και άλλες τόσες χρειάζεται να συνενώνονται.