Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Παράλογο; Όχι, άρα λογικό.

Προβάλλεται τον τελευταίο καιρό μια διαφήμιση που αποτελεί χαρακτηριστικό περιστατικό που επιβεβαιώνει το πόσο πολύ το παράλογο έχει αναδειχτεί σε βασικό φορέα νοήματος, σκέψης και επικοινωνίας.
Ο παθιασμένος παρουσιαστής αναρωτιέται αν έχουμε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τα παπούτσια ελλήνων αστέρων του μπάσκετ.(δεν γίνεται λόγος για απόκτηση ίδιων παπουτσιών, πράγμα που θα ήταν και εξαιρετικά απλό άλλωστε, αλλά για απόκτηση αυτών των ίδιων των παπουτσιών).
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο γελοία επιθυμία
1ον : ποιος μου εξασφαλίζει ότι θα είναι στο νούμερο μου
2ον : γιατί να θέλω να αποκτήσω τα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου
3ον : ιδίως μάλιστα όταν αυτά ανήκουν σε έναν αθλητή άρα θα είναι τίγκα στον ιδρώτα
4ον : γιατί θα πρέπει να παθιαστώ τόσο με την προοπτική απόκτησης ενός ζευγαριού παπούτσια (αν και αυτό είναι τελικά ζήτημα ιεράρχησης των προσωπικών αναγκών του καθενός και περί ορέξεως...).
Για να αρθούν οι όποιες παρεξηγήσεις, οι οποίες δεν θα ήταν και καθόλου κολακευτικές για τον γράφοντα, προφανώς και η διαφήμιση δεν κάνει λόγο για τα παπούτσια των αθλητών αυτά καθεαυτά. Ο εκφερόμενος λόγος παρ' όλα αυτά καθόλου δεν υπολείπεται σε παραλογισμό. Ένας παραλογισμός που, ακόμα και αν γίνεται αντιληπτός, δεν του αποδίδεται παρά ελάχιστη σημασία.
Κάπως έτσι αναδεικνύεται μια πίπα σε μείζον πολιτικό γεγονός, διασκεδάζουμε με ανθρώπους που πριν από λίγο τους θεωρούσαμε προσωποποίηση της αθλιότητας, αναγορεύουμε αγίους αυτούς που πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο, υποθηκεύουμε το σπίτι μας για να πάρουμε αυτοκίνητο (γιατί άραγε δεν αγοράζαμε εξαρχής ένα τροχόσπιτο;).
Λέγεται ότι όταν μιλάμε στον θεό προσευχόμαστε, ενώ όταν μας μιλάει ο θεός πάσχουμε από σχιζοφρένεια. Τα όρια της τρέλας και του παράλογου μοιάζουν πάντως να διευρύνονται διαρκώς.
Έτσι κάποια στιγμή κάτω από έναν λαχανί ουρανό, περιμένοντας τη γυναίκα μου να γυρίσει από τον μπαρμπέρη που πήγε να ξυρίσει το μουστάκι της θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος με τον φίλο μου που έχει τα μεγαλύτερα βυζιά. Και όλα θα μοιάζουν να είναι σε τάξη και αγγελικά πλασμένα.

6 σχόλια:

Tradescadia είπε...

Είχα όλη την καλή διάθεση να σο γράψω ένα σχόλιο, αλλά μόλις πήγα να ξεκινήσω, χτύπησε το κουδούνι της κουζίνας και ήταν ο συμπέθερος της γειτόνισσας του μπάρμπα μου, που ήθελε να μου πει επειγόντως να μετακινήσω το αυτοκίνητο γιατί έχει πολλά μποφώρ σήμερα και ενοχλεί το νομοσχέδιο να ψηφιστεί. Μετά τιμής...Τράδε

Άρπαγος είπε...

άκου να δεις!!!
χαίρομαι πάντως που μέσα σε αυτό τον χαμό κατάφερες να γράψεις έστω και αυτό το λίγο. ελπίζω να σου άρεσε Τράδε.

Ανασα του Βορρα είπε...

Δεν ξέρω τούτη η νύχτα μου
αν είναι ζαλισμένη
μα όμως είμαι σίγουρος
ότι ο κόσμος γέρνει

Ειν' ο ντουνιάς παράλογος
χωρίς πιοτό και ζάλη
μοιάζει σοφός που σκέφτεται
με αλλουνού κεφάλι

Κι ο έρωτας μου πουθενά
μακριά απ' την καρδιά σου
είναι πλανήτης που γυρνά
έξω απ' την τροχιά σου
(Νταλάρας)
Ενδιαφέρον το μπλογκόσπιτό σου.Καλώς σε βρήκα

Άρπαγος είπε...

καλώς σε βρήκα ανάσα.
για να αντιμετωπίσεις τον παραλογισμό πρέπει να πάθεις κύρωση. και από τις 2 μεριές χαμένος. άστα!
εις το επανιδειν με τα επόμενα μποφόρια - και είναι πολλά (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

γιαννης στουραϊτης είπε...

Χωρίς παρεξήγηση, μία ορθογραφική διόρθωση : Κύρωση είναι η τιμωρία που επιβάλλεται για αξιόποινες πράξεις. Αν εννοείς την ηπατική νόσο, αυτή γράφεται κίρρωση. Δεν κάνω τον ξύπνιο. Απλώς χρησιμοποιώ την λέξη πιό συχνά στην δουλειά μου

Άρπαγος είπε...

Γιάννη έχεις απόλυτο δίκιο και σε ευχαριστώ. Απορώ πως μου ξέφυγε. Ο καλοπροαίρετος λόγος είναι πάντα ευπρόσδεκτος και πολύτιμος.