Το Πάσχα των αλλαγών

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, περνάμε τη Μεγάλη Πέμπτη στην Αγία Τριάδα στο χωριό μου.
Θυμάμαι παλιότερα τον καλόγερο της εκκλησίας να στερεώνει τον Εσταυρωμένο σε ένα κομμάτι μάρμαρο, αρχαίο όσο η ανάγκη του ανθρώπου για θεό, τοποθετώντας σφήνες χτυπώντας τες με ένα σφυρί. Μέσα στο σκοτάδι, μόνο το φως των κεριών, "σήμερον κρεμάται επί ξύλου", ο υποβλητικός ήχος του σφυριού. Πριν από χρόνια το μάρμαρο αντικαταστάθηκε από μια καλογυαλισμένη ξύλινη βάση και το σφυρί χτυπάει μόνο στη μνήμη.
Φέτος ο παπά-Βαγγέλης, παλιός γεωργός, αξιολάτρευτος άνθρωπος και εφημέριος για χρόνια στην Αγία Τριάδα δεν λειτούργησε στην ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο αδυσώπητος χρόνος του στέρησε μεγάλο τμήμα από την όραση του.
Ο χρόνος περνάει και φέρνει μαζί του ανακατατάξεις, απαραίτητες για την πρόοδο και την εξέλιξη. Πολλές φορές μάλιστα πολυπόθητες. Κάποιες φορές όμως αυτές οι αλλαγές προκαλούν μια αναστροφή του βλέμματος προς το παρελθόν.
Φέτος συνέβησαν αρκετές αλλαγές και καινούργια πράγματα στη ζωή μου. Προβληματίστικα, πόνεσα και στήριξα ελπίδες και όνειρα.
Για να δούμε!