Απουσίες.

Ο μικρός Αλέξανδρος είναι απών. Εγώ, εσύ, εμείς; Είμαστε παρόντες; Πολύ ή λίγο;
Για κοίταξε προσεκτικά το σώμα σου. Πρέπει να αισθάνεσαι ένα κάψιμο. Στο δικό σου αίμα στέκεσαι. Δεν μπορεί να μην κουβαλάς και συ μια πληγή από σφαίρα.
Εγώ κοιτώ τη δική μου πληγή. Πότε έγινε;
6 Δεκεμβρίου 2008...
πέρυσι...
πριν 10 χρόνια...
αύριο...
Οι πληγές και οι σφαίρες θα πολλαπλασιάζονται όσο επιμένουμε να ζούμε στο σύμπαν που ορίζει ο μικρόκοσμος του ατομικού μας συμφέροντος.
Το προσκλητήριο της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δε σηκώνει άλλους απόντες.

Πολλή ησυχία!

Τελικά δεν με βρίσκεις πουθενά! Όσο ήταν οι πρόβες για την παράσταση ζούσα σε ένα παροξυσμό που δεν μου επέτρεπε ούτε να ανασάνω. Και παραπονιόμουν. Δικαίως. Ήταν εξοντωτικό. Τώρα οι πρόβες τελείωσαν, η παράσταση έγινε και πήρα τον χρόνο για να χαλαρώσω λίγο. Και χαλάρωσα. Λίγο. Και τώρα τι; Η πόλη νεκρή, το φλέρτ πεθαμένο. Πολλή φορμόλη.Στη σκέψη, στη συμπεριφορά, στην πράξη.
Μου λείπουν οι καινούργιοι άνθρωποι, οι καινούργιες εικόνες, οι καινούργιοι δρόμοι. Δουλειά, δουλειά, δουλειά - δε λέω - είναι σημαντικό, ειδικά στις μέρες μας. Αλλά μόνο αυτό; Ο φόρτος εργασίας δεν μου επιτρέπει να την κάνω εύκολα για ταξιδάκι. Έχω χάσει τη διάθεση να φωτογραφίσω, έχω χάσει τη διάθεση να γράψω. Και αισθάνομαι ότι η ζωή που με καίει περνάει κάπου δίπλα μου. Όχι όμως από πάνω μου.
Κούραση, γκρίνια.
Απραξία, γκρίνια.
Σου το είπα. Δεν με βρίσκεις πουθενά!
Αλλά τι να κάνω!
Θέλω λίγο θόρυβο γαμώ το.