Βρέχει 1

Ένα μήνα τώρα βρέχει. Ο δρόμος γυαλίζει όπως ένας αμείλικτος καθρέφτης που επιμένει να επικεντώνεται στις ρυτίδες του λαιμού ντάλα μεσημέρι. Ο ιδρώτας στέκεται σ' αυτές τις χαραμάδες της ζωής. Διάφανο αίμα και πικρό φαρμάκι του χρόνου. Όσο βρέχει τόσο πονάω, γιατί η βροχή αντί να ξεπλένει, πλουτίζει τα δάκρυα μου. Η μάσκα που φοράω είναι από χαρτί που σιγά σιγά λιώνει. Κάθε σταγόνα είναι και μια βουρδουλιά που παίρνει την κόκκινη και την πράσινη μπογιά. Μόνο το γκρίζο και το μαύρο αντέχουν στη διαβρωτική εμμονή του νερού. Το νερό τρέχει στα σκονισμένα τζάμια των παραθύρων και τα κάνει να μοιάζουν με κάγκελα. Στον βρεγμένο δρόμο περπατάω πάνω στα βήματα μου. Τρέχω αλλά δεν μπορώ να τους ξεφύγω. Οι σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν. Είναι χοντρές και ειρωνικές. Επιμένουν να ποτίζουν τις ρυτίδες μου. Και εγώ να μην μπορώ να στεγνώσω!

Επέτειος

Ένας χρόνος στην blogόσφαιρα και 22 κείμενα. Η αρχική πρόθεση ήταν να φιλοξενούνται σε μια ισορροπημένη σχέση φωτογραφίες και κείμενα. Ο λόγος τελικά υπερίσχυσε. Επίσης, αυτό που κατάλαβα είναι ότι πραγματικά υπάρχουν σκέψεις, μνήμες, γεγονότα που σε προκαλούν να μιλήσεις για αυτά με αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια και αυτές είναι οι στιγμές που το λευκό πλαίσιο του κειμενογράφου στιγματίζεται από μαύρα σημαδάκια που αναπνέουν γεμάτα ζωή και νόημα.
Το θαύμα της κάθε καινούργιας μέρας προσφέρει άπειρα ερεθίσματα για σκέψη και για συναισθημα. Θέλω να συνεχίσω να κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά και τις φωνητικές μου χορδές παλλόμενες.
Στο ιστολόγιο θα συμβούν ενδεχομένως κάποιες αλλαγές που θα το καταστήσουν πιο ειλικρινές και συμβατό με το περιεχόμενο του - τουλαχιστον σε επίπεδο τίτλου. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρες. Όταν διαμορφωθούν θα πάρουν τη θέση τους.
Ευχαριστώ πραγματικά τους φίλους που επισκέφθηκαν το ιστολόγιο και επιπλέον γιατί με τα δικά τους κείμενα πλούτισαν και τη σκέψη μου και την ευαισθησία μου.
Άντε, και εις άλλα με υγεία!