Απουσίες.

Ο μικρός Αλέξανδρος είναι απών. Εγώ, εσύ, εμείς; Είμαστε παρόντες; Πολύ ή λίγο;
Για κοίταξε προσεκτικά το σώμα σου. Πρέπει να αισθάνεσαι ένα κάψιμο. Στο δικό σου αίμα στέκεσαι. Δεν μπορεί να μην κουβαλάς και συ μια πληγή από σφαίρα.
Εγώ κοιτώ τη δική μου πληγή. Πότε έγινε;
6 Δεκεμβρίου 2008...
πέρυσι...
πριν 10 χρόνια...
αύριο...
Οι πληγές και οι σφαίρες θα πολλαπλασιάζονται όσο επιμένουμε να ζούμε στο σύμπαν που ορίζει ο μικρόκοσμος του ατομικού μας συμφέροντος.
Το προσκλητήριο της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δε σηκώνει άλλους απόντες.

Πολλή ησυχία!

Τελικά δεν με βρίσκεις πουθενά! Όσο ήταν οι πρόβες για την παράσταση ζούσα σε ένα παροξυσμό που δεν μου επέτρεπε ούτε να ανασάνω. Και παραπονιόμουν. Δικαίως. Ήταν εξοντωτικό. Τώρα οι πρόβες τελείωσαν, η παράσταση έγινε και πήρα τον χρόνο για να χαλαρώσω λίγο. Και χαλάρωσα. Λίγο. Και τώρα τι; Η πόλη νεκρή, το φλέρτ πεθαμένο. Πολλή φορμόλη.Στη σκέψη, στη συμπεριφορά, στην πράξη.
Μου λείπουν οι καινούργιοι άνθρωποι, οι καινούργιες εικόνες, οι καινούργιοι δρόμοι. Δουλειά, δουλειά, δουλειά - δε λέω - είναι σημαντικό, ειδικά στις μέρες μας. Αλλά μόνο αυτό; Ο φόρτος εργασίας δεν μου επιτρέπει να την κάνω εύκολα για ταξιδάκι. Έχω χάσει τη διάθεση να φωτογραφίσω, έχω χάσει τη διάθεση να γράψω. Και αισθάνομαι ότι η ζωή που με καίει περνάει κάπου δίπλα μου. Όχι όμως από πάνω μου.
Κούραση, γκρίνια.
Απραξία, γκρίνια.
Σου το είπα. Δεν με βρίσκεις πουθενά!
Αλλά τι να κάνω!
Θέλω λίγο θόρυβο γαμώ το.

Η κοιλιά και η θηλιά

Εδώ και αρκετούς μήνες προετοιμάζουμε με την ερασιεχνική θεατρική ομάδα Μαλλιά Κουβάρια την ΘΗΛΙΑ του Γ. Σκούρτη. Βιώσαμε θεαματικές απουσίες, αναπαντεχες εκπλήξεις, συνέπειες και ασυνέπειες. Οι πρόβες έκαναν κοιλιά και σταδιακά άρχισε να διαγράφεται το φάσμα της κατάρρευσης μιας πραγματικά φιλόδοξης προσπάθειας. Τουλάχιστον στα μάτια μου η μόνη προοπτική φάνταζε να είναι ο γκρεμός.
Υπήρξαν και άλλοι που έπαιξαν διελκυστίνδα με την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Υπόγειες εντάσεις, εκνευρισμός, αδιαφορία και απλή διεκπεραίωση εναλλάσονταν με ευφάνταστο παίξιμο και...ιδού εγένετο χάος!
Και έτσι το νερό κύλησε στο κακοτράχαλο αυλάκι με τις πρόβες να συνεχίζονται ασθμαίνοντας.
Σήμερα 4 μέρες πριν την παράσταση η πρόβα έσφυζε από φως και δόσιμο.
Σήμερα είδα στα βουρκωμένα μάτια της Βαρβάρας (η ακατάβλητη σκηνοθέτης μας) την πίστη και την αφοσίωση.
Σημερα κατάλαβα ότι υπάρχει μέσα μας μια φωτεινή περιστρεφόμενη σφαίρα, κάπου ανάμεσα στην κοιλιά και την καρδιά μας, πίσω από την κόρη των ματιών μας, που συντηρεί την πείνα, τη φλόγα και την έκρηξη. Και είναι ικανή να ποτίσει με φως το σκοτάδι.
Χαίρομαι που είχα λάθος, που η κοιλιά δεν έγινε θηλιά, που απόψε ξεδιψάσαμε στην άκρη μιας αυγής. Έστω και αν το σκοτάδι δεν το εξοντώσαμε απόλυτα.
Η αυλαία θα ανοίξει το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στην Κω.


Τον τίτλο του κειμένου τον χρωστώ στον φίλο Ηλία Σβύνο.

Tribute

" όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει"
Θανάσης Παπακωνσταντίνου "αερικό"

Μετά από ένα βράδυ με πολύ μουσική, κάμποσο σινεμά, διαδίκτυο,
μετά από σκέψεις που γεννάει η σύμβαση, η αποδοχή και η άρνηση,
μετά από συναισθηματικούς ακροβατισμούς...

Επειδή οι ψυχές πολλές φορές χωρίζονται αλλά και άλλες τόσες χρειάζεται να συνενώνονται.

Σπονδή στον Πολυβότη

20 Αυγούστου 2008. Νίσυρος. Μέσα στον ηφαιστειακό κρατήρα, πάνω στην κοιλιά του νισύριου γίγαντα.
Στην σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Μαζί τους οι Γιώτης Κιουρτσόγλου, Βάσω Δημητρίου και Αλέξης Αποστολάκης.
Ο Σαββόπουλος φέρνει στο προσκήνιο τον πολιτικό, καταγγελτικό αλλά και ευαίσθητο, ερωτικό, παραμυθά εαυτό του, ο Παπακωνσταντίνου φωτίζει τις υπαρξιακές σπηλιές του καθενός.
Τριγύρω πράσινοι και κίτρινοι λόφοι πνιγμένοι στη μυρωδιά από το θειάφι. Ο αέρας στροβιλίζεται σε λευκά χωνιά μέσα στον κρατήρα. Το σκηνικό απόκοσμο, η ενέργεια κοσμική.
Ο παλμός και η αύρα της μουσικής, των ανθρώπων και του γίγαντα Πολυβότη συντονίζονται σε μια απαράμιλλη συγχορδία. Το φεγγάρι του Αυγούστου παρακολουθεί διακριτικά την αψεγάδιαστη και χωρίς συναλλαγές συνουσία. Μαγεία!


Η φωτογραφία ανήκει στον σκηνοθέτη και αγαπημένο φίλο Γιάννη Γαρεφαλάκη.

15 όνειρα

Πραγματοποιήθηκε η πρώτη ψηφιακή έκδοση του Artbomber με τίτλο "Το ομορφότερο όνειρο". Ευχαριστώ από καρδιάς για την ένταξη της δικής μου ιστορίας στο δυναμικό της έκδοσης καθώς και για την ανιδιοτελή παροχή βήματος για μια ελεύθερη έκφραση. Είναι σημαντικό. Καλή συνέχεια.
Τα 15 όνειρα θα τα βρείτε εδώ.

Τα 'χω παίξει!

Λακωνικό αλλά αναγκαίο...
ΤΑ 'ΧΩ ΠΑΙΞΕΙ!!!

Εθνικόν Κεφάλαιον

Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις ξεκινούν σε 2 μέρες. Υποψήφιοι γιατροί, δικηγόροι και πολιτικοί μηχανικοί (κατά κύριο λόγο). Όπερ σημαίνει ότι οι υπόλοιποι από μας πρέπει να είμαστε ή ασθενείς ή εγκληματίες. Δεδομένης αυτής της κατάστασης οι πολιτικοί μηχανικοί θα αναλάβουν το δημιουργικό έργο της ανέγερσης των νοσοκομείων και των φυλακών.

Happy birthday to me!

Γενέθλια σήμερα.
Κλείνω τα 34.
Μου εύχομαι μια ζωή που περνά και ΔΕΝ χάνεται!

Πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία!
Είναι ανεργία.
Είναι φτώχεια.
Είναι απανθρωπιά.
Είναι ασυδοσία.
Είναι εργατική και μορφωτική δουλεία.

Η Πρωτομαγιά είναι και η μέρα που συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης. Μιας φύσης που αντί να αναγεννάται πεθαίνει ανάμεσα σε ρύπους, σε μείωση των φυσικών πόρων και σε απάνθρωπες θερμοκρασίες.

40 χρόνια πριν ένας άλλος Μάης και μια άλλη Πρωτομαγιά έδινε ένα άλλο στίγμα. Ας φέρουμε λοιπόν στη ζωή μας ξανά την φαντασία και την ευαισθησία ώστε να χτίσουμε μια ζωή στην οποία θα λάμψει, όχι ο πλούσιος ή ο φτωχός, όχι ο λευκός ή ο μαύρος, όχι ο δυτικός ή ανατολίτης αλλά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Το Πάσχα των αλλαγών

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, περνάμε τη Μεγάλη Πέμπτη στην Αγία Τριάδα στο χωριό μου.
Θυμάμαι παλιότερα τον καλόγερο της εκκλησίας να στερεώνει τον Εσταυρωμένο σε ένα κομμάτι μάρμαρο, αρχαίο όσο η ανάγκη του ανθρώπου για θεό, τοποθετώντας σφήνες χτυπώντας τες με ένα σφυρί. Μέσα στο σκοτάδι, μόνο το φως των κεριών, "σήμερον κρεμάται επί ξύλου", ο υποβλητικός ήχος του σφυριού. Πριν από χρόνια το μάρμαρο αντικαταστάθηκε από μια καλογυαλισμένη ξύλινη βάση και το σφυρί χτυπάει μόνο στη μνήμη.
Φέτος ο παπά-Βαγγέλης, παλιός γεωργός, αξιολάτρευτος άνθρωπος και εφημέριος για χρόνια στην Αγία Τριάδα δεν λειτούργησε στην ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο αδυσώπητος χρόνος του στέρησε μεγάλο τμήμα από την όραση του.
Ο χρόνος περνάει και φέρνει μαζί του ανακατατάξεις, απαραίτητες για την πρόοδο και την εξέλιξη. Πολλές φορές μάλιστα πολυπόθητες. Κάποιες φορές όμως αυτές οι αλλαγές προκαλούν μια αναστροφή του βλέμματος προς το παρελθόν.
Φέτος συνέβησαν αρκετές αλλαγές και καινούργια πράγματα στη ζωή μου. Προβληματίστικα, πόνεσα και στήριξα ελπίδες και όνειρα.
Για να δούμε!

Λίγη ντόπα παρακαλώ;

Συνεχίζεται (και θα συνεχίζεται για καιρό ακόμα) το σήριαλ ντόπα, στην ελληνική τηλεόραση, με πολλές και ποικίλες διαστάσεις.
Η βασική απορία που γεννιέται είναι αν το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι αθλητές της άρσης βαρών ΠΗΡΑΝ ντόπα ή στο ότι τους ΠΗΡΑΝ ΧΑΜΠΑΡΙ; Η ελληνική κοινωνία είναι συγκλονισμένη από το γεγονός ότι έλληνες αθλητές κάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οποία υποκρισία! Το νεοελληνικό θαύμα της εκ νέου ανακάλυψης του τροχού σε ζωντανές συνδέσεις. Και δώστου η πλειοδοσία σε κριτική, αθωότητα και υποσχέσεις κάθαρσης.
Τα ελληνικά κόμματα αναγνωρίζουν τους νικητές εαυτούς τους στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών. Όλα τα κόμματα σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Τυχερέ Έλληνα ψηφοφόρε του όποιου κόμματος, συγχαρητήρια. Είσαι νικητής!
Και να μην ξεχνάμε ότι είμαστε και ένας λεβέντης λαός που υπερασπίστηκε την εθνική του αξιοπρέπεια απένατι στον πλανητικό κυρίαρχο. Από κει που περπατάγαμε (και περπατάμε εν πολλοίς) ξυπόλητοι όπως ο Καραγκιόζης, ανεβήκαμε ξαφνικά στον Βουκεφάλα του εθνικού μεγαλείου και δεν λέμε να κατέβουμε.
Εσείς κυρία μου, κύριε μου, λίγη ντόπα θα πάρετε;
Και να μην θέλω , μπορώ; Μα δεν υπάρχει μια τηλεοπτική WADA;

Ελλάς το (υποκριτικό) μεγαλείο σου!

Είμαι ένας Έλληνας

• που όταν οργάνωσε η χώρα του Ολυμπιακούς Αγώνες έθεσε σαν πρώτο στόχο την συμβολή των αγώνων στην παγκόσμια ειρήνη
• που αισθάνθηκε ντροπή για τα πανώ διαμαρτυρίας που σηκώθηκαν τις τελευταίες μέρες για την κινεζική κατοχή στο θιβέτ, επειδή χάλασαν την πανηγυρική ατμόσφαιρα
  
• που κρυφογέλασε όταν αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν χάθηκαν κάτω από σώματα αστυνομικών και σεκιουριτάδων
• που νοιάζεται υποκριτικά για τα συμφέροντα της πατρίδας του, γυαλίζοντας την εικόνα της.

Είμαι ένας Έλληνας που θέλει να πουλήσει τα εμπορεύματα του και για αυτό το λόγο τα θέλει καλογυαλισμένα και αποστειρωμένα. Επειδή στο αφεντικό και στους αγοραστές δεν αρέσει η σκόνη.
Θα ήθελα να ήμουν ένας Έλληνας που να θεωρεί ντροπή την ξεφτίλα και όχι την "ξεφτίλα" του ντροπή.

Μυστικά

Κάθε τόπος, κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια έχει τα κρυμμένα σημάδια του, τα μυστικά του. Παραμένουν κρυφά επειδή κανείς δεν τους έδωσε μια ευκαιρία να μιλήσουν, επειδή έμειναν θαμμένα σκόπιμα. Η ντροπή, η άγνοια, η αδιαφορία η συγχώρεση…ποιος ξέρει!
Κάθε τόπος , κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια έχει τα κρυμμένα σημάδια του, τα μυστικά του. Και αυτά αναπνέουν στα σκοτεινά και τρέφουν τη ρίζα τους με τους σπόρους της μνήμης και της εκβιασμένης λησμονιάς.

Ενικός vs Πληθυντικός

Έχοντας αποστείλει κάποια σχόλια σε διάφορα blogs και έχοντας δεχτεί απαντήσεις αλλά και σχόλια στις αναρτήσεις μου (κάποια από αυτά στον πληθυντικό) αναρωτήθηκα αν είναι θεμιτός τρόπος επικοινωνίας ο ενικός ή ο πληθυντικός.
"Λίγο αργά δεν σκέφτηκες να αναρωτηθείς για αυτό;", θα μου πείτε.
Και καλά αν ο blogger με τον οποίο επικοινωνείς είναι ήδη γνωστός σου ή έχει ήδη διαμορφωθεί μια πιο φιλική σχέση. Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα πράγματα είναι σαφή και ξεκάθαρα.
Η προοπτική της αγένειας αρχίζει να σχηματίζεται όταν πρωτοαπευθύνεσαι σε κάποιον.
Επειδή απεχθάνομαι εξίσου τόσο τη λαϊκότροπη μαγκιά και το κολλητηλίκι όσο και την αστική τυπικούρα (κακώς εννοούμενες και οι δυο ως γνήσιες και αυθεντικές συμπεριφορές), ξεκαθαρίζω από τώρα τις ευγενείς μου προθέσεις, επιλέγοντας τον ενικό, θεωρώντας ότι το blogging είναι μια διαδικασία που προάγει την ειλικρίνεια, την απλότητα, τον αλληλοπροβληματισμό και την επικοινωνία.
Όποια ή όποιος blogger όμως επιθυμεί μια πιο τυπικώς ευγενική προσέγγιση εκ μέρους μου δεν έχει παρά να το ζητήσει.

Πρόσκληση

Διήμερο απεργιακών κινητοποιήσεων. Ευκαιρία να απεργήσουμε ενάντια στην απάθεια μας, στην αποβλάκωση μας, στην ακαλαισθησία μας, στην αναισθησία μας, στη μαλακία, που λίγο ή πολύ, μας δέρνει.

Φωτογραφία

Είναι από τις ώρες εκείνες που το τηλέφωνο δεν πρέπει να χτυπήσει ούτε και το κουδούνι της πόρτας.
Θέλω να κοιμηθώ και να δω εκείνο το όνειρο που με καταπίνει ο γέρος μάγος.
Η παλάμη μου ιδρώνει όταν τη σκέφτομαι αλλά τελευταία αγκαλιάζω μόνο φαντάσματα.
Όταν χαμογελάω φαίνονται τα αγριεμένα δόντια μου.
Αυτολογοκρίνομαι, ψιθυρίζω και λουφάζω.
Θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να ακουστούν κραυγές και σήμαντρα.
Μια φωνή καμιά φορά είναι αρκετή να σε γυρίσει προς τα πίσω.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω.
Οι φλέβες στο λαιμό μου γίνονται μεταλλικές και άκαμπτες.
Τα μέλη μου λιώνουν σαν τον ψευδάργυρο.
Η μουσική του Miles Davis στα ηχεία...ΠΑΥΣΗ

φλας!

123-5-3

Στο blog του Shades πληροφορήθηκα για ένα ενδιαφέρον blogοπαίχνιδο, σχετικό με την παράθεση ενός αποσπάσματος από ένα βιβλίο που βρίσκεται πλησιέστερα σε εμάς. Ανταποκρίνομαι και παραθέτω:

" Βρισκόμασταν μπροστά σε μια κατάσταση εθνικής ανάγκης, και έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις, είτε ήταν αυτές καλές είτε λαθεμένες. Έπρεπε να τις πάρουμε, και μάλιστα γρήγορα. Έτσι και έγινε σε πολλές περιπτώσεις." (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ΚΕΙΜΕΝΑ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μια τυχαία επιλογή, βάσει και των κανόνων του παιχνιδιού, μπορεί να συσχετιστεί τόσο άμεσα με την επικαιρότητα και να περιγράψει - αποκομμένη από το υπόλοιπο νοηματικό πλαίσιο του κειμένου - πρακτικές του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος νομίζω, και μάλιστα του πλέον άμεσου.
Παραβαίνοντας τους όρους του παιχνιδιού, δεν μπορώ να μην παραθέσω μια μικρή συνέχεια του κειμένου:

" Δεν έχουμε ακόμη κάνει συνολικό απολογισμό της κινητοποίησης, και σίγουρα σε οικονομικούς όρους ο απολογισμός αυτός δεν μπορεί να είναι θετικός. Ήταν όμως θετικός σε όρους ιδεολογικής κινητοποίησης, στο βάθεμα της συνείδησης των μαζών.".

Και αυτό μπορούμε να το μετατρέψουμε σε διαρκές ζητούμενο!

Ταυτότητα

Αυτό που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται σαν τον πραγματικό του εαυτό – ή που είναι ενδεχομένως ο πραγματικός του εαυτός – είναι πάντα απολύτως συνειδητό; Είναι ταυτόσημο με την βιωμένη εμπειρία; Εντοπίζεται εναργέστερα στην ιδεατή εικόνα του εαυτού μας; Αποκρυσταλλώνεται με διαύγεια στις επιθυμίες και τα όνειρά μας; Πραγματώνεται με απόλυτη αντικειμενικότητα στη φαντασία μας;
Ο άνθρωπος είναι σαν το ρόδι, με χιλιάδες, άπειρους σπόρους έτοιμους να ξεχυθούν στο σύμπαν και να το φωτίσουν ανεξίτηλα με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, από το βαθύ μελανό του αίματος μέχρι το λευκό της άγνοιας και της αγνότητας.
Ένα ρόδι που σκάει είναι ο ειλικρινής, ο ελεύθερος άνθρωπος!

Παράλογο; Όχι, άρα λογικό.

Προβάλλεται τον τελευταίο καιρό μια διαφήμιση που αποτελεί χαρακτηριστικό περιστατικό που επιβεβαιώνει το πόσο πολύ το παράλογο έχει αναδειχτεί σε βασικό φορέα νοήματος, σκέψης και επικοινωνίας.
Ο παθιασμένος παρουσιαστής αναρωτιέται αν έχουμε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τα παπούτσια ελλήνων αστέρων του μπάσκετ.(δεν γίνεται λόγος για απόκτηση ίδιων παπουτσιών, πράγμα που θα ήταν και εξαιρετικά απλό άλλωστε, αλλά για απόκτηση αυτών των ίδιων των παπουτσιών).
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο γελοία επιθυμία
1ον : ποιος μου εξασφαλίζει ότι θα είναι στο νούμερο μου
2ον : γιατί να θέλω να αποκτήσω τα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου
3ον : ιδίως μάλιστα όταν αυτά ανήκουν σε έναν αθλητή άρα θα είναι τίγκα στον ιδρώτα
4ον : γιατί θα πρέπει να παθιαστώ τόσο με την προοπτική απόκτησης ενός ζευγαριού παπούτσια (αν και αυτό είναι τελικά ζήτημα ιεράρχησης των προσωπικών αναγκών του καθενός και περί ορέξεως...).
Για να αρθούν οι όποιες παρεξηγήσεις, οι οποίες δεν θα ήταν και καθόλου κολακευτικές για τον γράφοντα, προφανώς και η διαφήμιση δεν κάνει λόγο για τα παπούτσια των αθλητών αυτά καθεαυτά. Ο εκφερόμενος λόγος παρ' όλα αυτά καθόλου δεν υπολείπεται σε παραλογισμό. Ένας παραλογισμός που, ακόμα και αν γίνεται αντιληπτός, δεν του αποδίδεται παρά ελάχιστη σημασία.
Κάπως έτσι αναδεικνύεται μια πίπα σε μείζον πολιτικό γεγονός, διασκεδάζουμε με ανθρώπους που πριν από λίγο τους θεωρούσαμε προσωποποίηση της αθλιότητας, αναγορεύουμε αγίους αυτούς που πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο, υποθηκεύουμε το σπίτι μας για να πάρουμε αυτοκίνητο (γιατί άραγε δεν αγοράζαμε εξαρχής ένα τροχόσπιτο;).
Λέγεται ότι όταν μιλάμε στον θεό προσευχόμαστε, ενώ όταν μας μιλάει ο θεός πάσχουμε από σχιζοφρένεια. Τα όρια της τρέλας και του παράλογου μοιάζουν πάντως να διευρύνονται διαρκώς.
Έτσι κάποια στιγμή κάτω από έναν λαχανί ουρανό, περιμένοντας τη γυναίκα μου να γυρίσει από τον μπαρμπέρη που πήγε να ξυρίσει το μουστάκι της θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος με τον φίλο μου που έχει τα μεγαλύτερα βυζιά. Και όλα θα μοιάζουν να είναι σε τάξη και αγγελικά πλασμένα.

Μπλουμ!

Ακόμα ένα βότσαλο στη λίμνη. Η παρέα μεγάλωσε. Άλλες φορές με μια φωτογραφία, άλλες με φωτοκείμενα και άλλες με κείμενα θα αφήνω τα χνάρια μου σε μια πολυφασματική πραγματικότητα. Η ζωή έχει πολλά παραθύρια και είναι μεθυστική. Εβίβα και καλώς σας βρήκα!

Απέναντι από μια ήπειρο

Απέναντι από μια άλλη ήπειρο, απέναντι από έναν διαφορετικό πολιτισμό και με φυσικό σύνορο την αεικίνητη αρμύρα δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς το μεγαλείο της διαφορετικότητας και το παράλογο της σύγκρουσης.
Μια παραλία με σπασμένα και σκόρπια βράχια σε διαφορετικά μεγέθη και σχήματα, συνταιριασμένα αρμονικά και καταλαμβάνοντας το καθένα το δικό του μετερίζι μπορεί να αποτελέσει ένα κάποιο μονοπάτι.
Πόσο βαρετή θα ήταν άραγε αυτή η παραλία αν η λίθινη πλάκα ήταν ενιαία και ομοιόμορφη;